مراقبت های قبل وبعد از جراحی گوش

اطلاعات لازم بیماران قبل از تصمیم به عمل جراحی گوش

 1.در صورتیکه پرده گوش پاره یا سوراخ باشد، احتمال بروز عفونت در آن زیاد است. به دنبال استحمام  ممکن است آب از سوراخ پرده گوش عبور کرده و سبب عفونت فعال گوش گردد. این عفونت با خروج مداوم ترشحات چرکی  که اغلب بد بو نیز هست، مشخص می گردد. عفونت های گوش بخصوص اگر طول کشیده یا مکرر باشند سبب کاهش پیشرونده شنوایی می شوند که گاهی غیرقابل درمان و بهبودی است. علاوه بر کاهش شنوایی، سرگیجه، وزوز گوش، فلج صورت، مننژیت و آبسه های مغزی از دیگر عوارض و خطرات عفونتهای گوش می باشد.

ژن ها وکاهش شنوایی

یکی از شایعترین نقایص حین تولد کاهش شنوائی یا نا شنوائی (مادرزادی) است که می تواند 3 نفر از هر 1000 کودک متولد شده را درگیر کند. نقص های ژنتیکی به ارث رسیده، نقش مهمی در کاهش شنوائی مادرزادی بازی می کنند ومسئول 60 % کری شیرخواران هستند. اگرچه اطلاعات دقیق در دسترس نیست، محتمل است که ژنتیک نقش مهمی در کاهش شنوائی افراد پیر نیز دارد. نقص های ژنتیک به ارث رسیده تنها یک عامل مسئول کاهش شنوائی و ناشنوائی هستند که هردو می توانند در هر مرحله ای از طول زندگی یک شخص رخ دهند.

کاشت حلزون شنوایی

پروتز حلزون شنوایی یک وسیله الکترونیکی است که شنوائی نسبی برای افراد ناشنوا ایجاد می کند. این وسیله توسط جراحی در گوش داخلی کاشته می شود و توسط بخشی که در خارج گوش نصب می شود، فعال می شود. بر خلاف سمعک، این وسیله صداها را شفاف تر یا بلندتر نمی کند. در عوض این وسیله قسمت های آسیب دیده سیستم شنوائی را میان برزده و مستقیماً عصب شنوائی را تحریک می کند و به بیمارانی که آسیب شنوائی شدید دارند، اجازه شنیدن اصوات را می دهد.

استخوان رکابی گوش

استخوان رکابی (به انگلیسی: Stapes) استخوانی در گوش میانی انسان و دیگر پستانداران است که در انتقال صدای مرتعش شده به گوش درونی دخالت دارد. استخوان کوچک رکابی شکل یکی از استخوانچه‌های موجود در گوش میانی است. استخوان رکابی ارتعاشات را از استخوان سندانی، که به آن بطور افقی متصل است دریافت می‌کند، و آن را به دریچهٔ بیضی شکل وسطی منتقل می‌کند. استخوان رکابی کوچکترین و سبکترین استخوان بدن انسان است و به خاطر شباهت به رکاب اینطور نامیده شده‌است. اتواسکروزیس شایع‌ترین علت کاهش شنوایی هدایتی است، این بیماری یک بیماری استخوانی است، اغلب این بیماری زمانی رخ می‌دهد که استخوان رکابی به دریچه بیضی چسبیده و توانایی انتقال صوت را از دست می‌دهدو مهم‌ترین روش درمان این بیماری جراحی است.اندازه استخوان رکابی، با یک سکه ۱۰ سنتی یورو مقایسه شده است.استخوان رکابی سومین و آخرین استخوان از سه استخوانچه موجود در گوش میانی است. استخوان رکابی استخوانی به شکل رکاب بوده و به دریچه بیضی که با رباط حلقوی به آن متصل شده تکیه کرده‌است. قاعده استخوان رکابی به دریچه بیضی و سر آن به استخوانچه سندانی اتصال مفصلی دارد. این اتصالات با پایه‌های خلفی و قدامی متصل شده‌است.استخوان رکابی کوچکترین استخوان بدن انسان است و اندازه آن ۲٫۵×۳ میلی‌متر است که بعد بزرگتر در امتداد سر تا پایه است.

استخوان سندانی؛استخوان چکشی گوش

سِندانی (نام علمی: Incus) یکی از استخوانچه‌های سه‌گانهٔ گوش میانی است. این استخوانچه‌ها از نوع متراکم هستند و فاقد حفره مغز استخوان می‌باشند. استخوانچه سندانی در عقب استخوانچه چکشی قرار دارد و دارای یک تنه مکعبی‌شکل، یک زائده بلند و یک زائده کوتاه است. قسمت خلفی استخوانچه چکشی دارای سطح کاو کوچکی است که با سندانی مفصل می‌شود.

پرده گوش قسمتی از پوست نازکی است که مثل طبل محکم گسترده شده‌است و به اولین استخوانچه چسبیده‌است این استخوان کوچک استخوان چکشی نامیده می‌شود. استخوان چکشی به وسیله رباط‌های ریزی به استخوان کوچک دیگری چسبیده‌است که به آن سندانی گفته می‌شود؛ به‌طوری که با حرکت استخوانچه چکشی، استخوانچه سندانی هم همراه آن حرکت خواهد کرد. انتهای دیگر استخوانچه سندانی به تنه کوچکترین استخوان در بدن متصل است که به آن رکابی می‌گویند.حرکت لرزش استخوان سندانی، رکابی را در هنگامی که به داخل و خارج حلزون در سوراخ بیضی حرکت می‌کند به نوسان وامی‌دارد.استخوانچه‌های گوش میانی به وسیله رباط‌ها طوری آویزان شده‌اند که مجموع استخوانچه‌های چکشی و سندانی به صورت یک اهرم واحد عمل خواهند کرد و نقطه اتکای این اهرم تقریباً در لبه پرده صماخ قرار گرفته‌است.

عصب شنوایی

گوش داخلی از دو قسمت به نامهای لابیرنت غشایی استخوانی تشکیل شده است. لابیرنت غشایی متشکل از کیسه‌های پر از مایعی است که در درون حفره‌ای از استخوان تمپورال (لابنریت استخوانی) قرار گرفته‌اند. لابیرنت استخوانی که شامل سه قسمت دهلیز ، کانالهای نیم دایره‌ای و حلزون است. در حلزون قسمتی از لابیرنت غشایی به نام مجرای حلزونی قرار گرفته است. حلزون 2.5 دور به دور محوری از استخوان اسفنجی به نام مدیولوس چرخیده است. حلزون از سه لوله پیچ خورده که کنار هم قرار دارند تشکیل شده است؛ نردبان دهلیزی ، نردبان میانی و نردبان صماخی. نردبان دهلیزی و میانی بوسیله غشاء راینسر و نردبان میانی صماخی بوسیله غشاء قاعده‌ای از یکدیگر جدا شده‌اند.بر روی سطح غشاء قاعده‌ای ساختمانی موسوم به اندام کورتی قرار گرفته که محتوی یک سری سلولهای حساس به تغییرات مکانیکی موسوم به سلولهای مژکدار است. این سلولهای مژک‌دار اندامهای گیرنده‌ای هستند که در جواب به ارتعاشهای صوتی ایمپالسهای عصبی تولید می‌کنند. دو نوع سلول مژکدار وجود دارد به تعداد 3500 عدد و سه الی چهار ردیف از سلولهای مژکدار خارجی به تعداد 20000 عدد ، قاعده و پهلوهای این سلولها بوسیله تورینه‌ای از انتهای عصب حلزونی احاطه شده‌اند. این فیبرهای عصبی به عقده مارپیچی کورتی که بر روی مودیولوس قرار دارد، می‌روند. عقده مارپیچی به نوبه خود آکسونها را به داخل عصب حلزونی و سپس از طریق آن به سیستم عصبی مرکزی در سطح فوقانی بصل‌النخاع می‌فرستد. 

فیلم:گوش درونی

پرده گوش

گوش میانی در پشت پرده گوش به طور طبیعی با هوا پر شده است و با پرده گوش در تماس است و در پشت بینی شیپور استاش قرار دارد و این اجازه را می دهد که هوا در داخل و خارج از گوش میانی در جریان باشد.پارگی پرده گوش به طور معمول جدی نمی باشد که اغلب پس از یک مدت ترمیم می شود و بهبود می یابد و هیچ گونه عوارضی ندارد.عوارضی که گاهی اوقات ممکن است رخ دهد از دست دادن قدرت شنوایی و ایجاد عفونت در گوش میانی می باشد. روش هایی جهت بهبود یافتن پرده گوش پاره شده وجود دارد البته در صورتی که خود به خود ترمیم نشده و شما شنوایی خود را از دست داده بودید. باید درمان جراجی را پیگیری نمود.

لاله گوش

بخش‌های لالهٔ گوش انسان

1 صدفک

2 پیچه

3 درون‌پیچه

4 زبانهٔ کوچک

5 زبانهٔ بزرگ

6 نرمهٔ گوش

7 گودی سه‌گوش

8 ناو گوش

بخش بیرونی و قابل رویت گوش یا دستگاه شنوایی در بسیاری از حیوانات یک ضمیمه طاق‌مانند به نام لاله گوش است. لاله گوش پرده‌ای از پوست و غضروف در آستانهٔ سوراخ بیرونی مجرای گوش خارجی است. لاله گوش به وسیله عضلات و رباط‌هایی به استخوان گیجگاهی چسبیده‌است لاله گوش توسط پوست پوشیده شده‌است. دنباله این پوست مجرا و سطح خارجی پرده گوش را می‌پوشاند. لاله گوش دارای دو سطح (داخلی و خارجی) و یک کنار محیطی می‌باشد. ماهیچه‌های لاله گوش عبارتند از ماهیچه‌های گوش قدامی، خلفی و فوقانی. ماهیچه‌های گوش قدامی و فوقانی از نیام کلاه‌خودی (galea aponeurotica) و ماهیچه گوش خلفی از زائده پستانکی (ماستوئید) شروع شده و همگی به لاله گوش ختم می‌شود.این عضو در برخی جانداران مانند انسان ثابت است اما در بیشتر حیوانات، توانایی حرکت و چرخش دارد. لاله گوش دارای یک اسکلت غضروفی لیفی است و برای جمع کردن و هدایت امواج صوتی و تشخیص جهت صدا بکار می‌رود. در انسان لاله گوش بی‌حرکت است ولی تا اندازه‌ای جهت صوت را می‌تواند تشخیص دهد. در حیواناتی که لاله گوش وسیع تری دارند، امواج بیشتری دریافت می‌شود. لاله گوش امواج صوتی را به داخل سوراخ شنوایی خارجی متمرکز می‌کند. در بعضی از حیوانات، گوش‌ها می‌توانند مانند آنتن‌های رادار برای جست و جوی اصوات حرکت کنند.

گوش بیرونی

لاله گوش یا همان بخش بیرونی گوش از غضروف ساخته شده و در بعضی افراد ممکن است حس ناگهانی درد لاله گوش یا همان درد غضروف گوش بوجود آید. بروز آن در ابتدا ممکن است حالت درد ضربه‌ای یا تیز در غضروف گوش بیرونی بدون اینکه دلیل بروز آن را بدانید.

بخش بیرونی گوش شامل پوست و غضروف است که ما آن را در دو طرف سر (لاله گوش) می‌بینیم و کانال گوش است تا موقعی که به گوش میانی (کانال شنوایی خارجی) می‌رسیم. وقتی در مورد گوش بیرونی صحبت می‌شود بسیاری از ما به لاله گوش اشاره می‌کنیم، با این وجود به لحاظ علمی، کانال گوش هم بخشی از گوش بیرونی است. درد لاله گوش به دلایل بسیاری رخ می‌دهد و معمولا همراه با قرمزی و تورم است که این علائم اولیه نشان دهنده مشکلی در گوش است. گاهی اوقات ممکن است به علت مشکلی در گوش میانی، کانال شنوایی یا کانال گوش باشد که تا گوش بیرونی گسترش یافته است. البته بعضی اوقات هم درد لاله گوش یا حساسیت آن بطور کامل ناشی از لاله گوش است بدون اینکه بخشهای دیگر گوش درگیر آن باشند.