علت ودرمان کور رنگی

کوررنگی آن چیزی که به نظر می رسد نیست. اکثر افرادی که مبتلا به این شرایط، یعنی کور رنگی، هستند، می توانند برخی رنگ ها را تشخیص دهند و در تشخیص برخی دیگر مشکل دارند. بنابراین شاید ضعف در بینایی رنگ ها نام بهتری باشد. به هر حال نام این مشکل هر چه باشد، در بین مردها بسیار رایج تر است. از هر 12 مرد یک نفر به کوررنگی مبتلاست، در حالیکه این رقم در بین خانم ها یک نفر از هر 200 نفر است. 

انواع کوررنگی 

دو نوع رایج کوررنگی وجود دارد، که در یکی از آنها نمی توانید رنگ قرمز و سبز را تشخیص دهید و در دیگری تشخیص رنگ زرد و آبی سخت است. هر دو نوع ممکن است شدید، خفیف یا متوسط باشند. 

چطور رنگ ها را می بینیم؟

شبکیه لایه ای است در پشت مردمک جشم که به نور حساس است. این بخش دارای دو نوع سلول است: میله ای و مخروطی. سلول های میله ای در نور کم و سلول های مخروطی در نور زیاد واکنش نشان می دهند و هر دو نوع سلول به رنگ ها پاسخ می دهند. سیگنال های این سلول ها از طریق عصب بینایی به مغز ارسال می شود و در مغز این سیگنال ها با هم ترکیب می شوند تا رنگ های موجود در رنگین کمان ر تشکیل دهند. حدود 12 درصد خانم ها نوع اضافه ای از سلول های مخروطی دارند که به آنها اجازه می دهد 100 برابر مردها رنگ ها را ببینند. 

کوررنگی چطور رخ می دهد؟ 

اگر به کوررنگی مبتلا هستید، به این معناست که حداقل یک نوع از سلول های مخروطی دارای مشکل هستند. این سلول های مخروطی ممکن است وجود نداشته باشند یا رنگ ها را به شکل متفاوتی دریافت کنند. به هرحال هر یک از این عوامل که وجود داشته بشد، این سلول ها نمی توانند اطلاعات را به درستی به مغز ارسال کنند. از آنجایی که سلول های مخروطی به شما کمک می کنند جزئیات آنچه را به آنها نگاه می کنید، ببینید، بنابراین کوررنگی ممکن است باعث شود وضوح بینایی شما نیز کم شود. 

ژنتیک 

اکثر افرادی که به کور رنگی مبتلا هستند، با این شرایط متولد می شوند، چرا که این مشکل با ژن هایی شروع می شود که شما ز پدر و مادر خود دریافت می کنید. این ژن ها دستورالعمل درست را در مورد چگونگی ساخت رنگدانه های آبی، قرمز و سبز برای سلول های مخروطی به بدن نمی دهند. بدون رنگدانه ها نیز سلول های مخروطی نمی توانند رنگ ها را تشخیص دهند. 

 بیماری 

برخی افراد با کور رنگی به دنیا نیامده اند، اما ابتلا به برخی بیماری های چشمی می تواند کور رنگی را در پی داشته باشد. به علاوه بیماری هایی مانند لوسمی، پارکینسون، آلزایمر، کم خونی سلولی داسی شکل یا اختلال مصرف الکل ممکن است منجر به  بروز کور رنگی شوند. 

عوارض جانبی برخی داروها کور رنگی است، از جمله داروهایی که برای بیماری های زیر تجویز می شوند: 

داروهای مربوط به بیماری های قلبی 

داروهای فشار خون بالا 

داروهای درمان اختلال تعوظ 

مشکلات عصبی 

اختلالات عاطفی 

به علاوه کار کردن با مواد شیمیایی مانند کودها و حلال ها احتمال بروز کور رنگی را در پی دارد. 

تشخیص کور رنگی چگونه انجام می شود؟ 

دانش آموزان

اگر کودک شما مبتلا به کور رنگی باشد، این بیماری در وی تشخیص داده نمی شود تا زمانی که کودک شروع به بیان نام رنگ ها می کند و یا در مدرسه در زمان انجام تکالیف و استفاده از رنگ های مختلف دچار مشکل می شود. بهتر است بینایی رنگی کودک را در 4 سالگی مورد بررسی و معاینه قرار دهید. اگر سابقه ابتلا به کور رنگی در خانواده شما وجود دارد، حتما کودک را به نزد چشم پزشک ببرید. 

تست ایشی هارا

مهم ترین روش برای تشخیص کور رنگی در یک فرد استفاده از تست رنگی ایشی هارا  Ishihara است. در این تست از تصویر نقطه هایی به رنگ های مختلف استفاده می شود که در بین این نقطه یک عدد یا تصویر دیگری مخفی شده است. اگر بینایی شما مشکل نداشته باشد این عدد یا شکل را تشخیص می دهید، اما اگر به کور رنگی مبتلا باشید، تشخیص عدد یا شکل در بین نقاط رنگی برایتان سخت خواهد بود. این تست را به تناهیی خودتان هم می توانید انجام دهید، اما انجام آن توسط چشم پزشک کامل تر انجام می شود. 

زندگی با کور رنگی : استفاده از تجهیزات 

color_blindness_color_blindness_smartphone_app.jpg

برنامه هایی برای موبایل و تبلت طراحی شده که رنگ اشیا را به شما می گوید، به این صورت که عکس می گیرید و با لمس کردن بخش مورد نظر خود در تصویر، برنامه رنگ را برایتان بیان می کند. اگر به کور رنگی قرمز – سبز مبتلا باشید، لنزهای مخصوصی وجود دارد که به کمک آنها می توانید رنگ ها را واضح تر ببینید. 

آیا کور رنگی قابل درمان است؟ 

اگر کور رنگی شما بر اثر بیماری یا مصرف برخی داروها بروز کرده باشد، می توانید برای درمان آن کاری انجام دهید. به عنوان مثال پزشک می تواند دارویی که روی بینایی شما تاثیر گذاشته را عوض کرده و داروی دیگری برایتان تجویز کند. اما نوع اصلی کور رنگی، یعنی نوعی که این بیماری را به ارث می برید، قابل درمان نیست.