در دوربینی Hyperopia عکس نزدیک بینی عامل کم بودن انحناء قرنیه یا کوچک بودن طول کره چشم است و امواج نورانی در نقطه‌ای پشت شبکیه متمرکز می‌گردد. این افراد دور را تار و نزدیک را تارتر می‌بینند. دوربینی با عدسیهای همگرا (مثبت) اصلاح می‌شود و افراد اصلاح شده درجاتی از بزرگ بینی را تجربه خواهند کرد.
دید کلی
شایعترین نوع عیب انکساری دوربینی است، فرد مبتلا به این عیب در دیدن اشیاء دور مشکلی ندارد، بلکه اشیا نزدیک را بطور واضح نمی‌بیند. لازم به یادآروی است که تمام انسانها بایستی دوربین به دنیا بیایند تا به تدریج در حین مراحل رشد و افزایش طول قدامی خلفی چشم این مقدار دوربینی از بین برود. این مقدار حدود 2 تا 3 دیوپتر است. با افزایش رشد و بزرگ شدن کره چشم مقدار دوربینی از بین رفته و چشم به حالت طبیعی باز می‌گردد، اما اگر بچه‌ای بدون دوربینی متولد شود در طی مراحل رشد چشم وی نزدیک بین خواهد شد.
انواع دوربینی و علت آن
دوربینی ساده
معمولا به علت کاهش قدرت دیوپتر یک چشم و یا بعلت کاهش طول قدامی خلفی چشم و یا کاهش ضریب شکست اجزا اپتیکی چشم ایجاد می‌گردد.
دوربینی پاتولوژیک
معمولا به صورت مادرزادی در شکل یک عارضه ظاهر می‌گردد، مثلا فقدان عدسی در چشم (آفاکیا) جابجایی عدسی ، تغییرات شکل و انحنای سطح انکساری.
دوربینی Fanctional
این نوع دوربینی به علت فلج عضلات مژگانی و فقدان نیروی تطابق در چشم ایجاد می‌شود. به علت اینکه در دوربینی پرتوهای نور موازی در پشت شبکیه چشم کانونی می‌گردند. لذا به کمک عمل تطابق می‌توان مقداری از دوربینی را جبران کرد، این مقدار دوربینی را اصطلاحا دوربینی ارادی می‌گویند. مقداری از دوربینی که با کمک تطابق برطرف نمی‌گردد، اصطلاحا دوربینی مطلق نامیده می‌شود.اگر مقدار تطابق بیمار برای از بین بردن دوربینی ارادی را در نظر نگیریم مقدار دوربینی موجود را دوربینی آشکار می‌نامند. با بکار بردن قطره‌های فلج کننده عضلات مژگانی مقدار دوربینی بیشتری حاصل می گردد (به اندازه 1 دیوپتر) که آنرا دوربینی منفی گویند. در حالیکه در افراد طبیعی و نزدیک بین برای مشاهده فواصل دور نیازی به تطابق نمی‌باشد، افراد دوربین بطور دائم دارای تلاش تطابقی هستند که در نمره‌های کم موفق به از بین بردن دوربینی خود می‌گردند و در نمره‌های زیاد به علت عدم توانایی تطابق در از بین بردن دوربینی ، علائم دوربینی بوجود می‌آید. با افزایش سن تلاش تطابقی کاهش می‌یابد و نهایتا بین دوربینی آشکار و دوربینی مطلق اختلافی مشاهده نمی‌شود.
علائم دوربینی
کاهش بینایی ، سردرد بخصوص در ناحیه‌ای پشت سر و گاهی سردرد در ناحیه پیشانی و گیجگاهی ، (اشک ریزش ، قرمزی چشم ، فتوفوبیا (خوف النور) خستگی چشم و خستگی عمومی بدن ، چشمان ریز (به علت کوچک بودن عمق اتاق قدامی گلوکوم یا آب سیاه)
در برخی مواقع به علت ایجاد بلفاریت (شوره زدن مژه‌های پلک) ، گل مژه و حتی شالازیون شور
کاهش بینایی نزدیک در هنگام مطالعه یا انجام کارهای نزدیک از علائم دوربینی است. در بعضی افراد دوربین مشاهده می‌شود که در حین کار نزدیک هر از چند گاهی چشم خود را بمدت چند دقیقه بسته و آنرا ماساژ داده و سپس بکار خود ادامه می‌دهند.
درمان دوربینی
عینک: برای اصلاح دید افراد دوربین از عدسی همگرا استفاده می‌شود، زیرا توان چشم افراد دوربین از چشم سالم کمتر است. لذا فاصله کانونی عدسی چشم دوربین بیشتر از چشم سالم بوده و تصویر اجسام پشت شبکیه می‌افتد. نمره عینک افراد دوربین که همان توان عدسی همگرا است، مثبت است و چشم افرادی از پشت عینک درشت دیده می‌شود.
لنز: یک وسیله اپتیکی برای بر طرف کردن ضعفی چشم است و اولین بار در سال 1887 با استفاده از لایه نازک شیشه شفاف برای محافظت از قرنیه چشم پیشنهاد شد. لنز معادل عینک است و مزایایی نسبت به عینک دارد. چرا که برخی مواقع تصحیح آستیگماتیسم نامنظم با عینک ممکن نیست. یا اینکه چون لنز با چشم حرکت می‌کند مانع ایجاد آستیگماتیسم مایل می‌گردد و از نظر زیبایی هم بسیار رضایت بخش است.
- ۹۸/۰۴/۱۳